ادارهء پست خاک تو سرت!

سلام! از دست این پست جمهوری اسلامی! بابا سرعت ، دقت ، خیر سرم با پیشتاز فرستادم هنوز نرسیده بعد ار چهار روز الآن هم که به سلامتی تعطیله ایشالا شنبه ( بعد از یک هفته !!!!) میرسه ...دیگه اون موقع به درد نمیخوره! اصلا! مامورین پر تلاش پست جمهوری اسلامی ایران خسته نباشید!!!!
بیشتر از هرچیزی فعلا حواسم به اینه که الآن کجاست این بستهء ما و اینکه چقدر یخ شد همه چیز!

امیدوارم گم و گورش نکرده باشن که حوصلهء شکایت مکایت ندارم...


چقدر سخته ! وقتی چشمات رو باز میکنی و میبینی وای! چقدر مسئولیت روی دوشت گذاشتن و تو چقدر برای تحمل کردن بار سنگینشون کوچیک و ضعیفی...
« نه! من ضعیف نیستم ، کی گفته؟ غلط کرده ...هوی ! بیخود ...زر زر نداریم ...میتونی خره ...»
روزی هزار بار تکرارش میکنی ولی آخر شب که می شه دلت میخواد بشینی حسابی گریه کنی...بیچاره! هیچ شونه ای هم نداری که سر روش بذاری...
از پس کارهات بر اومدی همش رو انجام دادی ،تمام دروغ هایی که باید میگفتی رو گفتی ، ولی...له شدی.
اینکه همه سر بذارن رو شونت و گریه کنن و تو حق گریه نداشته باشی ، بخندی و ببوسیشون و بگی «درست میشه ،باور کن ، سرت رو بگیر بالا پاک کن اشک هاتو » از همه کوچیک تر باشی و بعد هم شروع کنی به دلیل و منطق آوردن برای اتفاق وحشتناکی که خودت از ترس و مستاصل بودن دستت میلرزه که نه بابا «بزرگ نیست !!! مردم با با بدتر از این هاش هم کنار اومدن و تو هم مینونی»
یا با خون سردی بگی « این امتحان خداست ، سرت رو بگیر بالا به خدا بگو میدونم و میتونم »
وخودت بدونی که اگر امتحان باشه ، امتحان خیلی سختیه و دلت بخواد دست خدا رو بگیری و التماسش کنی بیخیال این مدل امتحان کردن بشه.

وقتی تمام دروغ هایی که باید سر هم میکردی رو با موفقیت سر هم میکنی و آرومش میکنی و لبخند امید رو به زور گوشه لبش مینی، یه بهانه گیر میاری و در میری گوشهء یه اتاقی سرت رو میگیری و به بغضی که از اولین لحظهء دیدنش تو گلوت کیر کرده بوده اجازهء منفجر شدن بدیو صدای پامیشنوی و اشک هاتو پاک می کنی
آخه کسی نباید بفهمه تو هم کم آوردی و گرنه دیگه به حرفهایی که میزنی اهمیت نمیدن
مدام لبخند به لب داشتن ، جک بیمزه گفتن ، حرفهای بی ربط زدنو حتی وقتی هیچکدوم از این ها فایده نداره سر و صدای عجیب و مسخره از خودت در دراوردن یعنی دلقک بودن اونم تو این شرایط واقعآ کار سختیه !
که من قبولش کردم !!
خوبیش اینه ته دلم نا امید نیستم ... دردش رو میبینم ولی میدونم اونی که درد داده درمونش رو هم بلده!
میدونم خدا این کارو نمیکنه و میدونم که سر حال میشه ، مثل سال پیش و شروع میکنه به نصیحت کردن من « خاله ، من میدونم که بهت میگم ، به عنوان یه دوست از من قبول کن ، تو این دنیا به هیچ کـــــــس نمیشه تا ابد تکیه کرد »

لبم خندان و چشمم زار
درونم آتشی بر پاست
امان از ثانیه !
هر زمان این دل مملو از شادی او همچنان باد در صحرا
و هرگاه غرق ماتم های تلخ این دنیاست او رام دست پلیدی ها
شکر! شاید این تقدیر ما باشد!
بتازید سختی ها ، بتازید نا امیدی ها
که من صبر ایوب دارم و حیله هاتان با تمام مکر و ترفندش
رو به روی کاخ هوش خداوندم کودکی بی دست و پا و
طرحتان جز بازی خنده واری بیش نیست
و او لطفش را دریغ از من مسکین و بییاور نمی دارد.


خداحافظ!