دلکم چه خوب که خوابی و می توانم با خیال راحت گریه کنم .... این گونه شکستن هایم را نبینی بهتر است
مثلا برای گذراندن لحظات فیلمی نگاه می کنم ... موضوعش برایت انقدر خسته کننده است که از همان اول می خوابی ... ولی من ...
دستم ، نفسم و صدایم می لرزد ، چند بار خاموش می کنم و حِق حِق هایم را با جملاتی احمقانه کنترل می کنم ، باز این play لعنتی را فشار می دهم ، چیزی از فیلم نمی بینم خاطرات تلخ را مرور می کنم ... عذابی که می کشید ــ می کشیدیم ، تابلوی زیبایی که جلوی چشمهایم پاره پاره می شد ... دردی که روحش را ذره ذره بیرون کشید این سعی کردن ها بیهوده ست .. ضعیف تر از آنم که فراموش کنم ...
وای خدایا چه دورم!
... آرامگاهی خانوادگی با شمارهء۹۸ ... کاش فاتحه ای با گریه هایم برایتان می خواندم ...
شکسته ام ...
گندمین اینجا می نویسد وقتی دلگیر است ...
چه گرفته ام امروز ... حالم از شماهایی که گندمین مرا می خوانید و حرمت دل گرفتگی هایم را ندارید بهم می خورد ...
شاید یک روز خواستم وقتی عماد را دوست ندارم بدو بیراه بنویسم ، شاید وقتی دوستش داشتم خواستم بنویسم که با تمام وجود می خواهم او را در آغوش بگیرم ، دلم می خواد هر روز این فاصله ها را گریه کنم ،شاید خواستم به یاد مدرسه بیفتم و نخواستم شما احمق ها به کودک باقی ماندهء درونم بخندید! شاید دلم می خواست بنویسم که رشته ام را دوست ندارم یا اینکه از بیکاری ام خسته ... شاید دلم برای پدر بسوزد ... از اشتباهات هشتاد و یک بنویسم و گزینهء دو!! از بهار نیامده درین خراب شده ... از دل هایی که اینجا هر روز می شکنم ، از تنهایی ام ... از گناه هایم ... از باور هایم از ...
من خوبم ، ولی کاش مجبور نبودم این را به شما کثافت ها هر روز بگویم .خوبی لحظه هایم را به گه می کشید با چشم های دریده اتان ...
سمیرام! این را عالم و آدم دیگر میدانند ... ولی نمی دانند سمیرا هرروز عصر ها دلش می گیرد ، هر روز به یاد گذشته گریه می کند ... نه این که گذشته اش بهتر از امروز باشد ... فقط دلش برای مادربزرگ پیر تنگ می شود ... یا برای روزهایی که دلواپس دردهای خاله بودم ... بس که از غصه هایم نوشته ام حال دنیا بهم خورد ... ولی این منم ... یک روانی که دوست دارد امروزش را به یاد دیروز خوش باشد و فردایش را به یاد امروز اشک بریزد!
تویی که خوشبختانه اینجا را نمی خوانی ، دوست دارم! ولی نمی خواهم بدانی تا چه حد دوستت دارم ... نمی خواهم بدانی گاهی از حد دوست داشتن و اینجا بودنم پشیمان می شوم ، نباید بدانی که گاهی تو را نمی خواهم ، گاهی از تفاوت هایمان می شکنم ... کاش بدانی قدر این روز ها را می دانم ، کاش می دانستی چه انتظار هایی دارم ... چه خوب که از ذات خرابم چیزی نمی دانی ، حیف که باور نداری کوتاهیه فرصتمان را ... می خواهم احساس کنی عشقم را ، بشنوی صداهای فرو خورده را ... فریاد های نکشیده ام را ... و بدانی آرزویم را ... کاش بلد بودم کلماتم را عاشقانه ادا کنم که اینقدر از بی احساسی ام رنج نبری ، نمی دانی ... دوستت دارم ... وای! دوستت دارم ... بد بختی اینجاست که باز هم به خاطر این عشق از همه چیز خواهم گذشت ... اه می بینی؟ مستحق لعنت ام!