چنان بلایی سر آدم میاره که تو آینه خودت رو نمیشناسی ، خواسته هات رو باور نمی کنی ، تمام رویاهات رو از یاد میبری و فقط به این فکر میکنی «کی دوباره میبینمش »
انتظارهات از خودت و زندگیت زمین تا آسمون فرق میکنه،
حاضری نباشی اگر قرارِ اون راحتتر و خندون تر باشه،
غروری تمام وجودت رو میگیره که انگار دنیا رو فتح کردی ،
اگر از آسمون سنگ بباره یا از زمین شعله های آتش بیرون بزنه انقدر دلت به گنجی که تو سینه پنهان کردی گرم و مطمئنه که هیچ کدوم از این ضربه های زندگی رو حتی حس نمی کنی
بدجوری به خدا بدهکاری ... خیلی بیشتر از اون وقتی که تو رو آفرید مدیون لطف و رحمتش شدی.
اول به اندازهء یک نقطهء روشنه که تو عمق وجودت نفوذ میکنه و روز به روز و لحظه به لحظه رشد میکنه و تمام بودو نبودت رو میگیره ... مثل خورشیدی که تو قلب یه سیاهچال ناگهان به وجود بیاد و همه چیز رو ذوب کنه...
و انکارش ، محال ترین آرزوی دنیاست
لحظه های باور نکردنیه زندگیت دارن ثبت میشند ، طغیانها و احساساتت ، خطاهای بیشمارت و آرزوهای قشنگت ، فریادهایی که تو گلوت گیر میکنه ، و درددل هایی که هیچ وقت از چهار دیواریه دلت بیرون نمیره ... همه و همه یه جایی تو این دنیا تو قلب آفرینندهء زندگیه بیهمتاتون می مونه و وقتی گیر میکنی به دادت میرسه ...
تو دوباره آفریده شدی و اینبار انقدر از شادی مست بودی که یادت رفته بگی « خدایا شکر » 
 میتونی تو  دلت لمسش کنی ، گرماش رو حس میکنی ، هنرمندانه ذوبت میکنه و تو هیچ مخالفتی نداری ...
خوشبخت ترین مخلوق خدایی ، عاشقی !
این دل از عـــــــــــشــقـت خــراب اســت 
                              کـــــار او از بــیخ زار اسـت
                                        عشـق او دیوانـه وار اسـت
                                                  سهل نیست،عاشق کُش و لیلی تبار است